श्री अंतरिक्ष पार्श्वनाथ छंद
कवि लावण्यसमयविरचित
सरसवचन दे सरसति मात, बोलिस आदिजिसि विख्यात ।
अंतरीक त्रिभुवननो धणी, प्रतिमा पास जिनेसरतणी ॥१॥
लंकधणी जे रावणराय, तेहतणो बनेवी कहेवाय ।
खरदूषण नामे भूपाल, अहिनिसि धर्मतणो प्रतिपाल ॥ २ ॥
सद्गुरुवचन सदा मन धरे, त्रिण काल जिनपूजा करे ।
मन आखडी धरी छे एम, जिनपूजाविण जमवा नेम ॥ ३ ॥
एकवार मन उलट धरी, गज रथ घोडा पायक तुरी ।
चड्यो खाडी सहु संचरे, साथे देहरासर विसरे ॥४॥
देहरासरियो चिंते इस्युं, विन देहरासर करवुं किस्युं ?
रायतणे मन ए आखडी, जिनपूजाविण नहीं सुखडी ॥५॥
प्रतिमा विण लागी चटपटी, चड्यो दिवस दस बारह घटी
कर्यां एकठा बेलु छान, सा (मा) थें साखी कीधो भाण ॥६॥
नहीं कोई बीजी आसनी, प्रतिमा निपाई श्री पासनी ।
ते करता नवि लागी वार, थाप्यो महामंत्र नवकार ॥ ७॥
पंच परमेष्ठीनो करे ध्यान, करी प्रतिष्ठा सहु प्रधान ।
देहरासरीयों हरखें हसे, प्रतिमा देखी मन उल्लसे ॥ ८॥
आव्यो राजा करी अंघोल, बावना चंदन केसर घोल ।
प्रतिमा पूजी लाग्यो पाय, मन हरख्यो खरदूषण राय ॥ ९ ॥
एक वेलु ने बीजो छाण, प्रतिपानो आकार प्रमाण ।
धरमी राजा चिंता करे, रखे कोई आशातना करे ॥ १० ॥
प्रतिमा देखी हियडु ठरे, साथसहित भला भोजन करे।
तेहज वेला तेहज घडी, प्रतिमा वज्रतणी परे जडी ॥ ११ ॥
खंध धरी खरदूषण भूप, प्रतिमा मेली तव जलकूप ।
गयो काल जलमाही घणो, प्रतिमा प्रगटी हवे तो सुणो ॥ १२ ॥
एलगपुर एलगदेराय, कुष्टी छे भूपतिनी काय ।
न्यायवंत नवि दंडे लोक, पृथिवी वरतें पुण्यसिलोक ।। १३ ।।
रायतणे शिर मोटो रोग, रयणीमर नवि निद्राजोग ।
रोम रोम कीडा संचरे, राणी सवी निंद्रा परिहरे ॥ १४ ॥
जे कीडानो ठामज जिहां, ते पाछावली मेले तिहां ।
जो नवि जाई तेहने ठाय, ततखण राजा अचेतन थाय ।। १५ ।।
रायराणी संकट भोगवे करमे दोहला दिन जोगवे ।
रयणीभर नवि चाले रंग, दीसे काया दीसे चंग ॥ १६ ॥
एकवार हय गज रथ परीवर्यो, रमवा रयवाडी संचर्यो ।
साथे समरथ छे परिवार, पाळा पायकनो नहीं पार ।। १७ ।।
जातां भाण मथाळे थयो, मोटी अटवी माहे गयो ।
थाको राजा वड विश्राम छाया लागी अति अभिराम ।। १८ ।।
लागी तृषा निर मन धर्यु, पाणी दीवुं झाबल भर्यु ।
पानी पीधो गलणें गली, हाथ पग मुख धोया वली ।। १९ ।।
करी रयवाडी पाछा वल्यो, पहेला जई पटराणी मल्यो ।
पटराणी रलियात थई, थाक्यो शय्या पोढ्यो जई ।। २० ।।
आवी निद्रा रयणी पडी, पासे रही पटराणी बडी ।
हाथ पाय मुख निरखे जाम, ते कीडा नवि देखे ठाम ।। २१ ।।
राणीने मन कौतुक वस्यो, हरखी राणी हियडे हस्यो ।
जाग्यो राजा आलस मोड, राणी पूछे बे कर जोड ।। २२ ।।
स्वामी काल रयवाडी किहां, हाथ पाय मुख धोया जिहां ।
ते जलनो कारण छे घणो, स्वामी सरसे आपणो ।। २३ ।।
राजा जंपे राणी सूणो, अटवी पंथ अछें अति घणो ।
वड तीर झाबल जल भर्यो, हाथ पाय मुख धोवन कर्यो ॥ २४ ॥
में प्रभु लीधो तेहनो भेद, आपण जास्युं वड विछेद ।
रथ जोतरीआ तुरंगम लेय, राय राणी मिल चाल्या बेय ।। २५ ।।
तिहां दीदुं झाबल वड तीर, जाणे मानसरोवर नीर ।
हरखी राणी हियडे रंग, राजा अंग पखाळे चंग ।। २६ ।।
गयो कष्ट ने वध्यो वान, देह थई सोवन समान ।
आव्यो राजा एलगपुरी, मांडे ओच्छव आणंद धरी ।। २७ ।।
घरघर तलिया तोरण ताट आवे वधामणा माणिक माट।
भारीय घण आवे भेटणो, दान अमोलक दीजे घणो ।। २८ ।।
राय राणी मन थयो संतोष, कर्यो अमारीतणो निर्घोष ।
सप्तभूमि ढाले पर्यंक, तिहां राजा सुबे निःशंक ।। २९ ।।
चंदन चंपक पुर कपूर, महके वास अगर भरपूर ।
रयणीभर सुपनांतर लहे, जाणे नर कोई आवी कहे ।। ३० ।।
अति उंचो करी अंबप्रमाण, नीलो घोडो नीलो पलाण ।
नीला टोप नीला हथीआर, नील वरण आव्यो असवार ।। ३१ ।।
सुण रे एलग पुरना भूप, जिहां जल पीधो तिहां छे कूप ।
प्रगट करावे वहेलो थई, तिहां प्रतिमा माहरी छे सही ।। ३२ ।।
करी मलोखानी पालखी, माणिक मोती जडी नवलखी ।
काचे तातणे साथे धरी, हुं आवीश तिहां बेशी करी ।। ३३ ।।
जे आजना जाया ततखेह, वाछरडा जोतरजो तेह ।
पूंठ मम वालीस जोबा भणी, सिखामण देउं छं घणी ।। ३४ ।।
इस्यो सुपन लही जाग्यो राय, प्रहउठी वनमांहे जाय ।
चाल्यो भली सजाई करी, ते आव्यो वडपासे वही ।। ३५ ।।
ते जलकूप खणाव्योजाम, प्रगट्यो कूप अचल अभिराम ।
भर्यो नीर गंगाजल जिस्यो, हरख्यो राजा हियडें हस्यो ।। ३६ ।।
करी मलोखानी पालखी, माणिक मोती जडी नवलाखी ।
काचे तांतणे मेली ठाम, आवी बेठा त्रिभुवन स्वाम ।। ३७ ।।
पास पधार्या कंठे कूवा, उच्छव मेरु समाना हुआ।
रथे जोतर्या बे वाछडा, चाल्या ते खेड्याविण छडा ।। ३८ ।।
गाय कामिनी करे किल्लोल, बाजे भुंगल भेरी ढोल ।
पालखी वाहनने आकर, नवि भांजे परमेसर भार ।। ३९ ।।
प्रौढी प्रतिभा भारे घणी, पालखी छे मलोखातणी ।
राजा मन आव्यो संदेह, किम प्रतिमा आवे छे एह ? ।। ४० ।।
वांकी दृष्टि कर्यो आरंभ, रही प्रतिमा थानक थिरथंभ।
राजा लोक चिंतातुर थयो, ए प्रतिमानो थानक थयो ।। ४१ ।।
सूत्रधार सिलावट सार, तेडी आप्यो गरथ भंडार।
आलस अंगतणा परिहरो, वेगे इहां जिन मंडप करो ।। ४२ ।।
सिलावट तिहां रंगरसाल, कीधा जिनप्रासाद विसाल ।
ध्वजदंड तोरण थिरभंग, मंडप बांध्या नाटारंभ ।। ४३ ।।
पवासण किधो छे जिहां, ते प्रतिमा नवि बेसे तिहां ।
अंतरीक उंचा एटले, तले असवार जाये तेटले ।। ४४ ।।
राजा राणी मनने कोड खरचे द्रव्यतणी तिहां कोड ।
सप्त फणा मणि सोहे पास, एलगरायनि पूरी आस ।। ४५ ।।
पूजे प्रभुने उखेवे अगर, तिन ठामे वास्यो श्रीनगर।
राजा राजलोक कामिनी, ओलग करे सदा स्वामिनी ।। ४६ ॥
सेवा करे सदा धरणेन्द्र, पउमावई आपे आनंद ।
आंवे संघ चिहुं दिशितणा, मांडे ओच्छव आनंद घणा ।। ४७ ।।
लाखेणी प्रभु पूजा करो, मोटो मुगट मनोहर भरो।
आरति एक सवि मंगलमाला, भुंगल भेरी झाकझमाल ।। ४८ ।।
आजलगे सहुको इम कहे, एकज दोरो उंचा रहे ।
आगल तो जातो असवार, ज्यारे एलगदे राय अवतार ॥ ४९ ॥
जे जिम जाण्यो ते तिम सही, वात परंपर सद्गुरू कही ।
बोली आदि जिसी मन रुली, निरतुं जाणे ते केवली ॥ ५० ॥
अश्वसेन राय कुल अवतंस, वामाराणी उदरे हंस ।
वाराणसी नगरी अवतार, करजो स्वामी सेवक सार ॥ ५१ ॥
भणे गुणे जे सरलें साद, स्वामी ताहरां स्तवन रसाल ।
धरमी जन जे ध्याने रहे, बेठा जात्रातणो फल लहे ।। ५२ ।।
उलट आखात्रीजे थयो, गायो पास जिनेसर जयो ।
बोलीस बे कर जोडी हाथ, अंतरिक श्री पारसनाथ (Antariksh parshwanath)।। ५३ ।।
संवत पनर पंचाशी जाण, मास शुदि वैशाख वखाण ।
मुनि लावण्यसमय कहे मुदा, तुम दरसन पामे सुखसंपदा ।। ५४ ।।
0 Comments